در شمال غربی کشورمان، دریاچه ای به نام ارومیه قرار دارد که در میان دو استان آذربایجان غربی و استان آذربایجان شرقی واقع شده است. این دریاچه به عنوان بزرگ‌ترین دریاچه داخلی ایران نیز شناخته می‌شود و پیش از آنکه خشکسالی گریبان گیرش شود، دومین دریاچه بزرگ آب‌شور دنیا بود.

از اواسط دهه 80، این دریاچه شروع به خشک شدن کرد و حدود 88 درصد از مساحت خود را از دست داد. خشکسالی، احداث بزرگراه بر روی دریاچه، و استفاده بی‌رویه از منابعِ آبِ حوزه آبریزِ دریاچه، از عوامل موثر در خشک شدن آن بودند که البته تاثیر عوامل انسانی بسیار بیشتر از عوامل طبیعی بوده است. بارندگی‌های پاییز ۱۳۹۴ موجب آبگیری بیش از ۷۰۰ کیلومترمربع از نواحی خشک شده در جنوب دریاچه شد و جانی دوباره به آن بخشید. در همین سال وسعت این دریاچه به حدود 6 هزار کیلومترمربع رسید و همین وسعت، نامِ دریاچه ارومیه را در رده بیست و پنجمین دریاچه بزرگ دنیا از نظر مساحت قرار داد.

دریاچه ارومیه 140 کیلومتر طول 55 کیلومتر عرض دارد و حداکثر عمق آن به 16 متر می رسد. بسیاری از شما تصاویری را از دریاچه ارومیه دیده‌اید که به رنگ سرخ و نارنجی است و خبری از آب نیلگون در آن دیده نمی‌شود. این تغییر رنگ بر اثر فعالیت موجودات میکروسکوپی در داخل دریاچه رخ می‌دهد. این موجودات با کم شدن آب دریاچه و افزایش غلظت نمک، حضور پر رنگ‌تری از خود نشان می‌دهند تا جایی که تاثیر چشمگیری بر روی رنگ آب می‌گذارند.